OS RETOS VAN VENTO EN POPA

      Hoxe outra nova encargada fixo as súas tarefas con moita ilusión: Icía. Pasou lista, contou cantos artistas estaban listos para actuar no escenario e cantos quedaran na casa e, despois axudoume a repartir as fichas. A ver a quen lle toca mañán! Será un pementeiro ou unha pementeira?

  Despois destas tarefas rutinarias, estivemos repasando as grafías dos números porque temos que reforzar un pouco a direccionalidade dos trazos e a orientación de cada número. Alonso e Triana saíron voluntarios a escribilos na pizarra e fixérono moi ben.

   E quero comentar aquí que  esta proposta dos retos está empezando a funcionar a toda máquina. están xurdindo moitas preguntas nas asambleas, cos relatos e cos bits de intelixencia e varios/as pementeiros/as xa están inmersos nesto de investigar e disfrutan contando todo o que descubriron.

      Un dos retos consistía en averiguar canto medía de lonxitude a Gran Muralla China. Triana e Mateo trouxeron a resposta de primeiros e, despois, tamén Carmen García e Alonso ao día seguinte se animaron a investigar. Grazas a eles/as aprendemos que  esta muralla tan famosa medía máis de 21.000 km e tiña un grosor de máis de 4 metros (aproveitamos para marcar no chan canto son 4 metros para poder ter unha idea da anchura deste muro defensivo).

                                   

    Teo tamén chegou moi emocionado cun montón de información sobre o Machu Pichu. É certo que este reto era xa da semana pasada pero quixemos escoitar o que nos tiña que contar porque realmente puso moito interés e empeño e averiguar curiosidades desta antiga cidade inca. Certamente contounos un montón de cousas e ben interesantes sobre as portas de entrada, as 19 fontes purificadoras, o observatorio das estrelas e o burato por onde entraba o sol e se reflexaba na parede, e como sabían por ese ángulo de incidencia cando cambiaban as estacións e, polo tanto, cando era o mellor momento para sementar ou facer a colleita. A verdade é que Teo non paraba de falar e teño que recoñecer que ten moi boa memoria.

  E xa o último reto, polo de agora, tiña que ver con New York. A pregunta foi que edificio e que estatua son os máis famosos desta emblemática cidade. E, nesta ocasión, o único que chegou coa resposta correcta: O Empire State Building e a Estatua da Liberdade (que garda un secreto no seu interior, non sei se algún neno ou nena o contaría).

  Encántame ver chegar a estes peques pola mañán emocionados coas respostas ao reto escritas nun papeliño. ¡Parabéns a todos/as os participantes e ás familias que se implican nesta proposta!

O CUMPLE DE CARMEN LÓPEZ

    Empezan as celebracións na Pementeira. Hoxe tivemos o primeiro aniversario do curso escolar: Carmen López cumpleu 5 anos. Eu pensei que eran 25 e non tiña tantas candeas pero resulta que eran 5! Resultou ser un día moi axetreado. Eu non sei si xa estaban nerviosos polo cumple pero o caso era que non había maneira de que se tranquilizaran un pouco e me escoitaran. O caso é que non nos dou tempo de celebralo antes do recreo e tivemos que facelo despois (así que comemos poucas galletas para non ir coa barriga moi chea para o comedor, e mañán xa rematamos as que nos sobraron.

    Hoxe tivemos unha nova encargada, tocoulle o turno a Carmen García que fixo o seu traballo requetebén: pasou lista perfectamente recoñecendo todos os nomes dos compañeiros/as e despois axudoume a repartir as fichas. Por suposto non se esqueceu de ir de primeira na fila.

  Hoxe tamén houbo dous compañeiros/as que trouxeron resposta ao reto  que propuxen onte pero iso contaréivolo mañán para deixarlle a Carmen García o protagonismo do día, xa que cumplir 5 anos é algo que non ocurre todos os días, verdade?

    Primeiro tocou apagar as candeas e escoitar o "Cumpleanos feliz". Carmen estaba toda emocionada, apagou as candeas cunha precisión asombrosa, non fixo como o Lobo Feroz dos Tres Porquiños que non era capaz de tirar a casa, ela dun único soplido acadou o seu obxectivo. A canción de cumple parece que non saía moi animada, debe ser que correron tanto no patio que quedaron sin forzas para cantar. É curioso que lles pido durante todo o día que non berren, que falen con máis tranquilidade, que pidan as cousas con calma sin levantarme a voz e non o consigo e, cando lles pido un pouco de brío, quédanme sin forza.

   Despois tocou realizar o "Círculo dos Eloxios". Xa celebrábamos así os cumples o curso pasado. A idea xurdeu dunha tradición dun pobo de África, que en lugar de castigar aos nenos/as que se portan mal, o que fan e realizar un cículo ao seu arredor e dicirlle todas as cousas que sabe facer ben e os comportamentos ou actitudes que son valoradas polos demais; despois cántanlle a súa canción. Partindo de aí, os cumples son un momento ideal para que cada compañeiro/a lle faga un agasallo especial ao neno/a que cumple anos, pero non un agasallo material senón algo máis importante: cada un di o que máis lle gusta do neno/a que está no centro do círculo, aquelas cousas que aprecia e valora do seu comportamento, as habilidades que chaman a atención, as actitudes que nos fan felices.

       Empecei eu dicíndolle a Carmen o que me gustaba dela:

- Carmen, gústame moito cando chegas pola mañán ao cole con ganas de disfrutar, de contarme algo, cando me falas coa túa tranquilidade ou respondes dando a túa opinión a preguntas que eu fago. Faime feliz verte xogar alegre cos compañeiros/as sin pelexar e cando te esforzas en facer as tarefas sin despistarte. Gústame que me contes con emoción  cousas que che veñen á memoria cando vemos os bits de intelixencia.

    Despois os compañeiros/as fóronlle dicindo cousas como:

   - Gústame como traballas.

   - Gústame como nos contas cousas.

   - Gústame cando xogas comigo no parque.

   - Gústame como fas os traballos e que sexas a miña amiga.

   - Gústame como debuxas.

   - Fas todo moi ben.

   - Gústame que sexas a miña amiga e quérote moito.

   Costounos un pouquiño reflexionar sobre outra persoa, pensar qué cousas apreciamos. En xeral a tendencia é valorar o externo (a roupa, o calzado, os accesorios... que unha persoa leva). É algo habitual. Eu tratei de explicarlles que temos que pensar no comportamento, nas cousas que sabe facer ben, no que sentimos cando estamos con ela, nas habilidades que ten e nos chaman a atención... Non é fácil porque aos peques cóstalles sair de si mesmos para centrarse nos outros, para observalos e apreciar como son. Nestes momentos aínda son moi egocéntricos, eles/as son o centro de todo e non se paran a pensar como se sinten ou como son os demais (salvo para sinalar o que fixeron mal, que normalmente o ven claramente). Por iso, a modo de reflexión, por suposto, sería importante que en vez de darlle tanta importancia a cuestións estéticas cando falamos de outras persoas (insistir no guapos que son, na roupa tan bonita que levan e cousas así) deberíamos empezar a comentar as súas cualidades ou habilidades (e dicir cousas como: que ben canta, que amable é, gústame que sempre é educado e pide as cousas por favor, encántame que axude aos que están en apuros, disfruto da súa compañía porque me conta cousas interesantes, que ben debuxa, gústame velo/a bailar con alegría...). Empecemos entre todos a poñerlles outros modelos de eloxios para que eles vaian interiorizando as cousas positivas que vemos nos demais. Sei que non é sinxelo, pero pensade que transmitimos mensaxes dese tipo con máis frecuencia, eles/as irán imitando ese tipo de "eloxios".

     A continuación, Carmen foi repartindo entre todos os compañeiros as galletas que trouxo para este día especial do seu aniversario. Fíxoo moi ordenadamente, e tamén todos/as os/as pementeiros/as foron collendo a súa galleta con tranquilidade sin tocar ás dos demais. Aínda nos quedan para mañán, así que disfrutaremos dun segundo plato deste aniversario.

GRAZAS A CARMEN E Á SÚA FAMILIA POR COMPARTIR CON TODOS NÓS ESTA DATA TAN ESPECIAL E POR SER TAN COMPRENSIVOS CON ESTES PROTOCOLOS DE PANDEMIA.

RETOS E ENCARGADO

       A semana pasada propuxen o primeiro reto deste curso 2020-21.  A cousa foi así: estamos traballando cos Bits de Intelixencia todos os días antes de ir comer.  Os bits son simplemente imaxes que lles imos mostrando aos nenos/as para que vaian memorizando. Simplemente se van mostrando -e dicindo o seu nome- durante uns segundos, sempre as mesmas imaxes, e poden ser fotografías de obras de arte (pintura, escultura, arquitectura...), personaxes históricos, elementos da natureza (montes, lagos, animais, flores...), obxectos, cidades, medios de transporte, tipos de vivendas... En pouquísmo tempo, nenos e nenas recordan o que é cada unha das imaxes mostradas e eu aproveito para ir contándolle máis cousas sobre cada unha delas. Precisamente falando do Machu Pichu un neno preguntou por qué a xente que vivía alí marchou. E eu aproveitei para propoñer o primeiro reto de investigación: Averiguar os motivos do abandono do Machu Pichu.

    Dúas señoritas chegaron coa resposta: Triana e Rosalía. Así que teño que felicitar a estas dúas investigadoras. As causas do abandono do Machu Pichu non están claras, Os expertos din que hai varias hipótesis; podería ser a causa de loitas internas ou unha guerra, quizá por culpa dunha epidemia de viruela (que como nos dixo Rosalía chegoua América cos españois), por falta de recursos alimenticios... Quizá foi un abandono repentino por algún problema dese tipo ou ben pouco a pouco, co paso do tempo, a xente ía marchando a outras cidades. En fin que a cousa non está totalmente clara pero por algún destes motivos, os incas foron deixando de vivir nesa cidade enclavada no Machu Pichu que significa Cima Vella.

    Unha vez resolto o reto, ao día seguinte Mateo tamén trouxo a súa investigación. Pero, claro, o enigma xa o resolveran Rosalía e Triana. Quero felicitar igualmente a Mateo porque sempre é importante investigar pero hai que estar atentos o día que se propón o reto porque cando alguén xa o resolve, pois hai que pasar ao seguinte reto.

     Animo a todos os pementeiros/as a investigar e descubrir os enigmas que se plantexan na aula. É divertido descubrir cousas que non sabíamos antes pero o importante é aprender algo novo, non se trata de competir ou de levar un premio. Cando alguén descubre información que non coñecíamos e nos conta todo o que averiguou, todos saímos gañando, todos aprendemos. Pero cando se contestou a unha pregunta, cando xa resolvemos ese enigma, xa está feito.

     A ver si conseguimos espertar a curiosidade deste peques e cada día alguén máis se anima a investigar.

        E hoxe tivemos outra novedade: nomeamos ao primeiro encargado do curso escolar e tocoulle a Bruno, que estaba un pouco nervioso (seguramente por ser o primeiro). Tivo que pasar lista, chamando a todos os /as artistas da aula A Pementeira para comprobar quen estaba no escenario e quen quedara na casa.

    E despois tamén traballamos un poquiño, pero sempre disfrutando da música.

                                             

     Pouco a pouco imos coñecendo, e disfrutando, algunhas obras maestras da música clásica como o Nocturno de Chopin ou Aire de Bach. Hoxe ata me pediron que lle volvera poñer Aire de Bach. ¡Qué emoción! Estivemos practicando un obstinado sinxelo, repetido durante toda a peza,para ir interiorizando a melodía, a súa cadencia, o seu ritmo, a tranquilidade que desprende, sin carreiras (porque estes peques soen ter moita presa) e cando lles puxen a David Garret tocando os seu violín estiveron completamente concentrados e absortos nesta melodía tan fermosa.